کتابخانه حاج سیّد محمّد باقر ثانی بیدآبادی موجود بوده است.[1]

میر حسین شهودی سبزواری

میر حسین رمّال سبزواری خراسانی متخلّص به «شهودی» شاعر ادیب، از سخنوران اواخر قرن دهم و اوایل قرن یازدهم هجری می باشد. اصلاً از مردم سبزوار بوده و چندی در اصفهان می زیسته است. در رمل بسیار استاد بوده و بیش از 70 سال عمر کرده است.[2]

حسین صافی اصفهانی

حسین گلشنی اصفهانی متخلّص به «صافی»، از شعرای اصفهان در قرن چهاردهم هجری است. او در دوره دوّم انجمن ادبی شیدا شرکت می کرده و اشعارش در مجله «دانشکده» به طبع رسیده است.

از اوست:

بنگر دلا که عمر عزیزت چه سان گذشت

گاهی به رنج و غصّه گهی شادمان گذشت

گاهی به خاک تیره بُدی همسر و گهی

جاه و مقامت از فلک و آسمان گذشت [...]

آن کن که نام نیک بماند اثر ز تو

زان پیشتر که بانگ برآید فلان گذشت[3]

[1] الذریعه، ج10، ص220؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص525.

[2] تذکره نصرآبادی، ج1، ص415؛ لغت نامه دهخدا، ذیل «حسین شهودی»، ص657، تذکره غنی، ص77؛ تاریخ نظم و نثر، ج1، ص537؛ تذکره روز روشن، ص448.

[3] تذکره شعرای معاصر اصفهان، صص 300 و 301.