ملّا محمّد حسین قمشه ای کبیر

آخوند ملّا محمّد حسین کبیر بن محمّد قاسم قمشه ای نجفی، عالم کامل و فقیه محقّق، از علمای عالیقدر قرن سیزدهم و چهاردهم هجری. در سال 1250ق متولّد شده است. وی از اعقاب ملّا شمس الدّین بحرینی است. پس از تحصیلات مقدماتی به نجف اشرف رفته و در اواخر عمر شیخ مرتضی انصاری در درس ایشان حاضر شد و پس از وفات او نزد سیّد حسین کوه کمری، میرزا محمّد حسن شیرازی، میرزا حبیب اللَّه رشتی به تحصیل پرداخته و به اجتهاد نائل شد و به تدریس فقه و اصول پرداخت.

او دوره های «جواهر الکلام»، «وافی»، «مستند»، «بحارالانوار» و «وسائل الشیعه» را از روی خطوط مؤلفین آنها تصحیح نمود.

در جریان حمله انگلیسی ها به عراق و نهضت مقاومت عشایر و مردم بین النّهرین و علماء آنجا به رهبری میرزا محمّد تقی شیرازی (انقلاب 1920م عراق) شرکت فعال داشت.

وی سرانجام در حدود 12 محرّم 1336ق در سن 86 سالگی در نجف اشرف وفات یافته و در ایوان مقبره شیخ الشریعه اصفهانی در صحن مطهر حرم حضرت علی علیه السلام در نجف اشرف مدفون گردید.

ایشان را تألیفاتی است که از آن جمله است:

1. «ادلّه الرشاد فی شرح نجاه العباد» در 18 مجلّد 2. «خضابیه» که در 13 رمضان 1310ق از تألیف آن فراغت یافته است. 3. «حاشیه الرّوضه البهیّه» 4. «زیارت عاشورا و کیفیت آن» 5. «عُدَّهِ طریقِ التّحقیق» 6. «آداب حمام»

ارشد اولاد او میرزا محمّد حسن از فضلای آن عهد بوده که به فاصله چند ماه در رمضان 1336ق وفات یافته است.[1]

[1] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص551؛ زندگانی و شخصیت شیخ انصاری، ص252؛ نقباء البشر، ج2، صص 635 و 636؛ الذّریعه، ج1، ص402 و ج6، ص94 و ج7، ص176؛ میرزای شیرازی (ترجمه هدیه الرّازی)، ص137؛ جغرافیای تاریخی شهرستان شهرضا، ص79-77؛ فوائد الرضویه، ج2، ص528؛ رجال اصفهان، ص166؛ تاریخ شهرضا، ص75.