1266ق در اصفهان متولّد شده و تحصیلات علوم دینی را نزد پدر عالی مقام خود آغاز کرد. در نوجوانی به عتبات عالیات هجرت نموده و در نجف اشرف نزد شیخ راضی نجفی، حاج میرزا حبیب اللَّه رشتی، و میرزا باقر شکی و دیگران به کسب فیض پرداخته و در سامرا نزد میرزا حسن شیرازی (میرزای بزرگ) تحصیلات خود را تکمیل نمود و به مقام شامخ اجتهاد نائل آمد. سپس به اصفهان مراجعت نموده و به تدریس و ترویج دین و حل مشکلات مردم مشغول شد اما چندی نگذشت که ترک محراب و منبر و تدریس نموده و انقلابی در دورن او، باعث شد از ریاست و عناوین دنیوی به یکباره کناره گیری کند و به تکمیل نفس و ریاضت بپردازد.

در اواخر سال 1300ق به همراه پدر به نجف بازگشته و پس از وفات او هشت سال بقیه عمر خویش را در مشهد امیرالمؤمنین علیه السلام به عبادت و ریاضت های سخت گذراند. وی سرانجام در اول محرم 1308ق پس از مدتی بیماری، وفات یافته و در یکی ازاطاق های صحن مقدس حضرت علی علیه السلام در نجف اشرف مدفون شد.

کتبی را تألیف نموده از جمله:

1. «کتابی در اصل برائت» 2. «مجدالبیان فی تفسیر القرآن» که سه مرتبه به چاپ رسیده است. 3. «رساله ای در اصول عقاید» 4. «شرح شرایع الاسلام» 5. «رساله ای در اثبات اعجاز قرآن» 6. «رسائلی در فقه و اصول»

برادرش حاج آقا نوراللَّه نجفی رساله ای در شرح حال او نوشته [که در مقدمه «مجدالبیان» و ترجمه فارسی آن در جلد دوم کتاب تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان به قلم حاج شیخ هادی نجفی به چاپ رسیده است و همچنین نواده صاحب عنوان آیت اللَّه حاج شیخ مجدالدّین نجفی معروف به مجدالعلماء نیز رساله ای در شرح حال او پرداخته است که در جلد پنجم میراث حوزه اصفهان با تصحیح آقای مجید هادی زاده به چاپ رسده است.[1]]

[1] تاریخ علمی و اجتماعی اصفهان، ج2، صص 217-199 و ج3، صص 103-88؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص623؛ قبیله عالمان دین، صص 84-63؛ رجال اصفهان (دکتر کتابی)، ج1، صص 144-142؛ نقباء البشر، ص569؛ نسب نامه الفت: خطی؛ میرزای شیرازی، ص132؛ الذریعه، ج2، ص114 و ج4، ص271؛ رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص76؛ فوائد الرضویه، صص 529 و 530؛ گلشن اهل سلوک، صص 113 و 114؛ وارسته پیوسته.