او به کار می برد و او را می ستاید «جامع علوم عقلی و نقلی، حاوی فروع و اصول که به جودت طبع و حِدّت ذهن و طلاقت لِسان و حاضر جوابی در بین اقران و امثال ممتاز بود.»[1]

در محضر او شاگردان بسیاری تربیت شده اند از جمله: علّامه ملّا محمدباقر مجلسی، ملّا محمّدباقر محقق سبزواری، تاج الدّین حسن اصفهانی، داود الفت شوشتری، شرف الدّین علی بن جمال الدّین مازندرانی، علی بن عین علی فروشانی اصفهانی، ملّا محمّد قاسم بن خواجه محمّد فومنی گیلانی و بهاءالدّین محمّد شوشتری (فرزندش) و میرزا عیسی بن محمّد صالح جیرانی.[2]

در سال فوت او اختلاف است. میر عبدالحسین خاتون آبادی یک بار در ذیل وقایع سال 1069ق سال فوت او را در این سال می نویسد[3] و بار دیگر فوت او را در 1075ق ذکر می کند و دو ماده تاریخ را می آورد: «علم علم بر زمین افتاد»= 1075ق و «وفات مجتهد الزمان»= 1068ق[4] ولی قلی لیک شاملو سال وفات را 1067ق ضبط کرده است.[5]

نویسندگان قرون بعد نیز سالهای 1075 1069 1068 1067 را به عنوان سال فوت او تعیین کرده اند. ماده تاریخی هم که مؤمن نصرآبادی برای او سروده نشان می دهد که در سال 1075ق وفات یافته است:

چون از تقدیر کردگار دو جهان

شد مولانا حسنعلی سوی جنان

«مؤمن» تاریخ فوت او کرد رقم:

«افسوس از مقتدای اهل ایران»[6] کتب زیر از تألیفات اوست:

1. «تبیان» در فقه [7] 2. «حاشیه بر قواعد شهید» ناتمام. 3. «رساله در حرمت نماز

[1] تذکره نصرآبادی، ج1، ص224.

[2] بزرگان فرهنگ و تاریخ اصفهان: خطی.

[3] وقایع السنین و الاعوام، ص520.

[4] وقایع السنین و الاعوام، ص523.

[5] قصص الخاقانی،ج2، ص60.

[6] تذکره نصرآبادی، ج2، ص703.

[7] الذریعه، ج3، ص332.