مهارت داشته ولی در زمان حیات به گردآوری و تدوین اشعار خود نپرداخته است. کتابی به نام نادرشاه نامه را نیز به او نسبت می دهند. برادرش میرزا امام علی متخلّص به «حشمت» نیز شاعر و ادیب بوده است.

این رباعی از اوست:

راهب خُم باده پیر دیری بوده است

پیمانه حریف گرم سیری بوده است

این مُشت گلی که گشت خشت سَرِ خُم

میخواره عاقبت به خیری بوده است[1]

شیخ محمّد جعفر ریزی

شیخ محمّد جعفر ریزی لنجانی اصفهانی، عالم فاضل، از علمای اصفهان در قرن سیزدهم هجری است. اصلاً از اهالی قصبه ریز [زرین شهر فعلی] بود. وی ظاهراً تا سال 1287ق. در قید حیات بوده است. دخترش مریم نیز از زنان عالمه و فاضله است.[2]

استاد جعفر زرگر اصفهانی*

استاد جعفر زرگر اصفهانی، از هنرمندان معاصر، در فن زرگری استاد مسلّم عهد خود بود. تولدش حدود سال 1300ق یا کمی قبل از آن است. در چهارباغ به زرگری می پرداخته و تا سال 1374 ق در قید حیات بوده است.[3]

[1] تذکره آتشکده، نیمه دوم، صص 498-496؛ دیوان مشتاق، ص171؛ گلشن مراد، صص 421-419؛ تذکرالمعاصرین حزین، ص219؛ تذکره حسینی، ص136؛ صحف ابراهیم، ص148؛ تذکره شمع انجمن، ص276؛ تذکره نتایج الافکار، صص 283-280؛ الذریعه، ج9، صص 46 و 47؛ خزانه عامره، ص246؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص609؛ تذکره سخنوران نائین، صص 46 و 47.

[2] الکرام البرره، ج1، ص235؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص433.

[3] تاریخ اصفهان (هنر و هنرمندان)، ص366.