جدیدی اصفهانی

جدیدی اصفهانی، از امیرزادگان ترکمان و از شعرای زمان شاه طهماسب صفوی است. وی مردی بذله گو و شیرین سخن بود.

از اوست:

به خدا که اشکت آید، اگر اینقدر برانی

که گرفته در دلم جا، چه قدر محبّت تو[1]

جذبیِ اصفهانی

جذبیِ اصفهانی فرزند عالی خان، از امرای شاه طهماسب صفوی بوده و در غزل سرایی مهارت داشته است.

از اوست:

گر نه اش روز جزا وعده دیدار دهی

در ته خاک، شهید تو تحمّل نکند[2]

جذوی اصفهانی

جذوی، از ایل و قبیله جغتایی است. در اصفهان نشر و نما یافته و در سال 910ق در این شهر فوت شده است.

از اوست:

آب چشمم خویش را رسوای مردم کرده است

می دود هر سو نمی دانم که را گم کرده است.[3]

[1] تذکره تحفه سامی، ص356؛ تاریخ نظم و نثر، ج2، ص673؛ تذکره روز روشن، ص166.

[2] تذکره روز روشن، ص166؛ تاریخ نظم و نثر، ج2، ص673.

[3] تذکره روز روشن، ص167؛ تذکره آتشکده،بخش اوّل از نیمه اوّل، ص51؛ الذریعه، ج9، ص192؛ تذکره شمع انجمن، ص175؛ ریحانه الادب، ج1، ص399؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص433.