سال فوت و دیگر مشخصّات زندگی او به دست نیامد.[1]

میرزا محمّد تقی نوری

میرزا محمّد تقی بن محمّد علی نوری، عالم فاضل، از علمای اصفهان در اواخر دوره قاجاریه. در فنّ تعبیر خواب، ابن سیرین زمان خود بوده و گاه او را میرزا محمّد تقی مُعَبِّر می گفته و از تعبیرهای او حکایت ها نقل می کرده اند.

وی در سال 1329ق وفات نموده و در پشت بقعه بابا رکن الدّین در تخت فولاد مدفون شد.

فرزندش محمّد علی این شعر را برای او گفته که بر روی سنگ قبر او نوشته شده است:

آن که در تعبیر همچون یوسف صدیق بود

از ممات خود حیات جاودانی را ربود

چون که رسمش بود تقوی اسم او هم شد تقی

تسمیه اش خود با مُسَمّی از ازل تطبیق بود

چون که از ظلمات دنیا شد به عقبی نور او

همنشین با حور و غلمان شد به جنّات الخلود[2]

تقی بهروز

تقی بهروز بن محمّد کاظم، شاعر ادیب، در سال 1312ق متولّد شده و در اصفهان علم و ادب آموخته است. در شعر طبع روانی داشته و «بهروز» تخلّص می کرده و در

[1] فیض قدسی، ص226؛ زندگینامه علّامه مجلسی، ج1، ص375.

[2] رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص206؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، صص 396 و 397؛ سیری در تاریخ تخت فولاد، ص73؛ تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص168؛ تاریخ اصفهان (تکایا و مقابر)، صص 65-61.