هر زنده دلی که او ز اهل درد است دانسته ز اسباب تعلّق فرد است

هر پیرزنی مرگ طبیعی دارد مردی که به اختیار می میرد مرد است[1]

ابراهیم اصفهانی

ابراهیم اصفهانی از محدّثین اصفهان است. در میزان الاعتدال در ضمن شرح حال ابوداوود عبداللّه بن سلیمان بن اشعث سجستانی، به نام او اشاره کرده است. ابوبکر اصفهانی از او روایت می کند.[2]

ابراهیم اصفهانی

ابراهیم اصفهانی، از محدّثین است. از ابوبکر باغندی حدیث روایت می کند، و قاسم بن موسی بن اشیب از او روایت نموده است.[3]

ابراهیم اصفهانی

ابراهیم اصفهانی، در تاریخ ماه صفر سال 1069 نسخه ای از قبسات را به خطّ نسخ نوشته است، و به شماره 7476 در کتابخانه آیت اللّه مرعشی نجفی موجود است. ظاهرا کاتب، شاگرد میرداماد بوده است.[4]

ابراهیم اصفهانی

ابراهیم اصفهانی، از محدّثین اصفهان در قرن سوم هجری است. او ابوبکر عبداللّه بن سلیمان بن اشعث سجستانی را کذّاب می داند.[5]

گویند سجستانی به شیوه ناصبیان، حدیثی در اصفهان نقل کرد که باعث شورش علما و

[1] تذکره نصرآبادی، ج1، ص281؛ دانشمندان آذربایجان، ص91؛ سرایندگان شعر فارسی در قفقاز، صص36 37؛ کاروان هند، ج1، صص8 9؛ ریاض العارفین، ص53؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص96.

[2] میزان الاعتدال، ج2، ص43.

[3] میزان الاعتدال، ج3، ص130.

[4] فهرست مرعشی، ج19، ص277.

[5] میزان الاعتدال، ج2، ص43.