ابوعبداللّه بادی

ابوعبداللّه بادی، از ادبای اصفهان است. مافرّوخی وی را از دانشمندان صرف و نحو و لغت و انشاء دانسته، و او را از متقدّمین بر عصر خود بر شمرده است.[1] [باد از قرای نطنز، و اکنون به نام بادرود معروف است].

ابوعبداللّه برقی

ابوعبداللّه برقی، از بزرگان قرن سوم هجری، و خواهرزاده احمد بن محمّد بن خالد برقی محدّث معروف است. از قم به اصفهان آمده، و در این شهر ساکن گردیده است.[2]

ابوعبداللّه خطیب

ابوعبداللّه خطیب اصفهانی معروف به اسکافی، ادیب، لغوی، نحوی، از ادبای قرن چهارم و پنجم هجری است. وی شعر عربی را فصیح و بلیغ می سروده است. در ری از مصاحبان صاحب بن عبّاد بوده، و در آن شهر، منصب خطابت را بر عهده داشته است. تألیفاتی دارد که از آن جمله است: 1. دره التّنزیل، در آیات متشابهه، مطبوع در مصر 2. شواهد سیبویه 3. الغرّه 4. غلط کتاب العین جاحظ 5. لطف التّدبیر 6. مبادی اللّغه العربیّه، مطبوع در مصر، 7. نقد الشّعر. وی در سال 427ق وفات یافته است.[3]

ابوعبداللّه طبری

حافظ ابوعبداللّه طبری، از اکابر فقهاء و محدّثین عامّه است. در سال 495ق در اصفهان وفات یافته است.[4]

[1] محاسن اصفهان، ص32.

[2] معجم البلدان.

[3] محاسن اصفهان، ص31؛ دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج1، ص251.

[4] دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج2، ص747.