34 روا و جايز بودن آميزش جنسى با همسر:

و الّذين هم لفروجهم حفظون‌* الّا على أزوجهم ....

مؤمنون (23) 5 و 6

و الّذين هم لفروجهم حفظون‌* الّا على أزوجهم ....

معارج (70) 29 و 30

35 جايز بودن آميزش جنسى با كنيز:

و الّذين هم لفروجهم حفظون‌* الّا على أزوجهم او ماملكت ايمنهم ....

مؤمنون (23) 5 و 6

و الّذين هم لفروجهم حفظون‌* الّا على أزوجهم او ماملكت ايمنهم ....

معارج (70) 29 و 30

آميزش واجب‌

36 وجوب آميزش با همسر يا طلاق وى، پس از گذشت چهار ماه از ايلا:

للذين يؤلون من نسائهم تربّص أربعة أشهر فان فاءوا فان اللَّه غفور رحيم‌* و إن عزموا الطلق فإنّ اللَّه سميع عليم. [1]

بقره (2) 226 و 227

37 لزوم آميزش با همسر در هر چهار ماه:

للذين يؤلون من نسائهم تربّص أربعة أشهر .... [2]

بقره (2) 226

بهداشت در آميزش‌

38 رعايت بهداشت در آميزش، پس از پاك شدن زن از حيض، امرى پسنديده:

... فاعتزلوا النساء فى المحيض و لاتقربوهنّ حتّى‌ يطهرن فاذا تطهّرن فاتوهنّ من حيث امركم اللَّه .... [3]

بقره (2) 222

ترك آميزش‌

39 حرمت ترك آميزش با همسر، بيش از چهار ماه:

للذين يؤلون من نسائهم تربّص أربعة أشهر ....

بقره (2) 226

40 جواز ترك آميزش با همسر (ايلا)، تا مدّت چهار ماه:

للذين يؤلون من نسائهم تربّص أربعة أشهر ....

بقره (2) 226

41 جواز سوگند بر ترك آميزش با همسر (ايلا):

للذين يؤلون من نسائهم تربّص أربعة أشهر .... [4]

بقره (2) 226

42 ممنوعيّت امتناع زوجين از آميزش به بهانه باردار شدن يا باردارى:

لاتضارّ ولدة بولدها .... [5]

بقره (2) 233

43 پرهيز قوم لوط از آميزش با همسران خود:

إنّكم لتأتون الرّجال شهوة مّن دون النّسآء بل أنتم قوم مّسرفون.

اعراف (7) 81

[1] در صورتى كه ايلاكننده به وظيفه طلاق همسر پس از پايان مدّت ايلا عمل نكند، شقّ ديگر تكليف كه همانا آميزش است، بر او واجب مى‌شود.

[2] از تعيين مدّت ايلا به چهار ماه بر مى‌آيد كه هر چهار ماه يك‌بار آميزش واجب مى‌شود.

[3] با توجّه به اين‌كه سفارش شده پس از قطع حيض و تطهير محلّ آن، مجامعت صورت بگيرد، استفاده مى‌شود كه رعايت بهداشت در آميزش، مطلوب است.

[4] «ايلاء» در لغت به معناى سوگند بر كوتاهى كردن در كارى است. و در اصطلاح، سوگند بر ترك مجامعت با همسر است. (مفردات راغب)

[5] در روايت «لا تضارّ» به امتناع از آميزش به دليل نگرانى بر حمل يا از باردار شدن معنا شده است. (كافى، ج 6، ص 103، ح 3)